Από όλους τους συχνά λεγόμενους μύθους και θρύλους της γης, η ιστορία της αρχαίας Ατλαντίδας , δεν σταμάτησε ποτέ να είναι δημοφιλής. Οι συλλογισμοί συνεχίζουν ιδιαίτερα για το που ήταν η τοποθεσία της. Κάθε τόπος στη γη - ακόμη και το διάστημα- παρουσιάστηκε σαν υποψήφια τοποθεσία.

Στον Τίμαιο (24), ο Πλάτωνας σημείωσε με ακρίβεια την τοποθεσία της Ατλαντίδας τόσο καθαρά που είμαι έκπληκτος ότι κάποιος θα σκεφτόταν ότι μπορεί να υπήρξε στην Αμερική.

Αυτή η δύναμη βγήκε από τον Ατλαντικό Ωκεανό, γιατί στις μέρες της, η Ατλαντίδα ήταν πλωτή και υπήρχε ένα νησί που βρισκόταν μπροστά από τα στενά, που ονομάζονται Στήλες του Ηρακλή. Το νησί ήταν μεγαλύτερο από την Λιβύη και την Ασία μαζί και ήταν ο δρόμος για τα άλλα νησιά και από αυτά μπορούσες να περάσεις σε όλο το απέναντι κομμάτι της ηπείρου που περιτριγύριζε τον αληθινό ωκεανό, για αυτό η θάλασσα που είναι ανάμεσα στα στενά του Ηρακλή είναι μόνο ένα λιμάνι που έχει μια στενή είσοδο, αλλά η άλλη είναι πραγματική θάλασσα και η περιβάλλουσα γη μπορεί να ονομάζεται καλύτερα μια ήπειρος χωρίς σύνορα.

Λιβύη ήταν το ελληνικό όνομα για ολόκληρη την Αφρική. Και οι δυο Αμερικές είναι μεγαλύτερες σε μέγεθος από ότι είναι η Αφρική και η Ασία μαζί. Και αυτή η "απέναντι ήπειρος" είναι σίγουρα απέναντι από την Αφρική.

Θα έπρεπε να συνεχίσουμε να διασκεδάζουμε μαντεύοντας σενάρια για την Ατλαντίδα για άλλες μερικές χιλιετηρίδες; Ή θα έπρεπε εμπιστευτικά να αρχίσουμε την έρευνά μας για το καλυμμένο στο νερό μισό κομμάτι της Ατλαντίδας από την Atlantepec, την νοτιοανατολική ακτή του Μεξικού; Μήπως τα ερείπια που σίγουρα θα βρούμε θα είναι αυτά της πραγματικής Ατλαντίδας;

Πριν το ανατολικό κομμάτι του Μεξικό (Ατλαντίς) έγινε ο βυθός αυτού που σήμερα γνωρίζουμε τουλάχιστον σαν κομμάτι του Κόλπου του Μεξικού και της Καραϊβικής θάλασσας, το παρόν στενό κομμάτι βάλτου και ο ποταμός Chimalapan που συνδέει τις βόρειες Veracruz και Oaxaca, τον ισθμό του Tehuantepec, ήταν ένας φαρδύς θαλάσσιος δρόμος που ένωνε τον Κόλπο του Μεξικού με τον Ειρηνικό. Πριν τέσσερις χιλιάδες χρόνια περίπου, τα πλοία έπλεαν διασχίζοντας εύκολα από την ανατολική ακτή του Μεξικού στον Ειρηνικό σε μερικές ώρες, εκατοντάδες χρόνια αφού η Ατλαντίδα βυθίστηκε, οι Φοίνικες έμποροι διέσχιζαν τον Ισθμό από τον Ειρηνικό.

Ο Ελληνας ιστορικός Διόδωρος Σικελιώτης είπε ότι οι Καρθαργίνιοι Φοίνικες κατείχαν ένα μεγάλο και πλούσιο νησί στον Ατλαντικό ωκεανό. Αναφορικά με αυτόν, οι Φοίνικες το βρήκαν τυχαία όταν μερικά από τα πλοία τους είχαν χαθεί και έφτασαν στο νησί από τα ρεύματα του ατλαντικού. Επίσης ισχυρίστηκε ότι οι Φοίνικες κράτησαν μυστικό τον εμπορικό δρόμο προς σ' αυτό το νησί.

Ο Πλούταρχος 2 μ.Χ. έγραψε ότι και οι Φοίνικες και οι Ελληνες είχαν επισκεφτεί αυτό το νησί το οποίο ήταν "στη δυτική πλευρά του Ατλαντικού". Οι Ελληνες ακόμη είχαν παντρευτεί με ιθαγενείς γυναίκες.

Από τις μέρες των ισπανικών κατακτήσεων, οι κάτοικοι του Μεξικού είχαν ονειρευτεί την διεύρυνση του ποταμού Chimalapan (Sheemala-pahn), ξανασυνδέοντας τις δυο ακτές . Στις βόρειο ινδιάνικες γλώσσες, Shimal= " ο βοράς", Pan= "Φοίνικες, εμπόριο, ανταλλαγή", Thus, Shimal -Pan= "οι βόρειοι Φοίνικες".

Ο Παναμάς βρίσκεται μακριά προς τον νότο του ισθμού του Tehuantepec. Το όνομά του επίσης προέρχεται από τα σανσκριτικά ή από το Κασμίρ : Pani = (Φοίνικας, έμπορος), Maha= ( μεγάλος, μέγας), Pani-Maha= ( ο μεγάλος κάτοικος της Φοινίκης). Προφανώς οι αρχαίοι Φοίνικες και οι Ατλάντιοι προτιμούσαν να πηγαίνουν στον Ειρηνικό μέσω του δρόμου του Παναμά.

Στη γλώσσα Ναουάτλ Pan ή Opan σημαίνει " ταξιδεύοντας ή πλεόντας από την μια άκρη στην άλλη" . Εντούτοις, πρέπει να λάβουμε υπόψιν ότι οι Panis ονόμαζαν αυτούς τους θαλάσσιους δρόμους , ότι τα σπίτια τους ήταν οι θάλασσες και οι ποταμοί του κόσμου. Στα Nahuatl, Apantlaca = "αυτοί που ζουν πάνω στα νερά ".

Οι προ- κατακτημένοι μέσο-αμερικανοί υποστήριζαν ότι η πρωταρχική ιδρυθείσα πόλη τους ήταν η Tollan. Το αρχικό όνομα των ερειπίων της Tula των Τολτέκα , Hidago, πάνω στην οποία οι Μάγια σχεδίασαν την πόλη του Chichen Itza λέγεται επίσης Tollan. Παρόλα αυτά, ονόματα παρόμοιων τοποθεσιών, παραλείποντας το "Ο" υπάρχουν σε όλο το Μεξικό.

Atlan, Autlan, Mazatlan, Cihuatlan, Cacatlan, Tecaltitlan Tihuatlan Atitian Zapotlan, Minititlan Ocotlan Miahuatlan Tecaltitlan Tepatitlan Tihuatlan Texiutlan και άλλα παρόμοια

Παρατηρώντας ότι στη γλώσσα Ναουάτλ, η ρίζα Tlan αυτών των ονομάτων είναι ακριβώς η ίδια με την Tlan στην λέξη Ατλαντίδα . Tollan είναι μια ακόμη ποικιλία από Tlan και η σανσκριτική λέξη είναι Tαlan. Το Ν και στα μεξικανικά και στα σανσκριτικά σημαίνει "άνθρωποι". Σε αυτό που ήταν κάποτε βόρειος Ινδία (βόρεια Ρωσία, κινεζικό Τουρκεστάν, Αφγανιστάν, Πακιστάν, κλπ) και στην Μέση - Αμερική , το Ν πρόσφυμα συχνά παραλειπόταν ειδικά αν το όνομα του τόπου τελείωνε σε Tal/ Tala. Στο Μεξικό υπάρχουν πολλά μέρη όπως Tlaxcala, Mixquiahuala, Sinaloa, Guatemala, Corsala, Ayutla, Mitla, Tonala, Chapala κλπ. Παρόμοιες καταλήξεις από την βόρεια Ρωσία μέχρι το Πακιστάν είναι στην διάλεκτο του Νεπάλ. Coushala, Sinhala, Bhopal, Tal, Shawl, Kabul κλπ.

Επί πλέον για την ρίζα Tlan, άλλες μέσο-αμερικανικές τοποθεσίες έχουν ονόματα που τελειώνουν σε Tan και An. Yucatan, Juchitan, Champoton, Celestin, Comitan, Tehuantan, Rostan, Mexcaltitan, Tehuantan, κλπ. Οι περιοχές από την νότια Ρωσία μέχρι το Πακιστάν που ήταν κάποτε μέρος της Ινδίας , έχουν επίσης ονόματα που τελειώνουν σε Tan και An. Afganistan, Pakistan, Mutlan, Rajasthan, Tajikstan, Bhutan, Hindustan και πολλά άλλα . Όπως στην Μεσοποταμία, αυτές οι καταλήξεις Tan/Am τονίζονται. Μόνο σε αυτό που ήταν κάποτε αρχαία Ινδία και Μέση Αμερική βρίσκουμε αυτές τις καταλήξεις Tan και An τόσο πλούσιες. Υπάρχουν πολλές άλλες παρόμοιες γλωσσικές αντιστοιχίες μεταξύ των δυο περιοχών .

Η χώρα που τώρα ονομάζεται Μεξικό δεν είχε αρχικά αυτό το όνομα. Ονομάστηκε έτσι μετά τους Mexica (Meshika) , Αζτέκοι (πραγματικά Aztatecas) , μια καννιβαλιστική, φιλοπόλεμη και αιμοδιψή φυλή που ζούσε κάποτε μέσα και γύρω από την περιοχή που τώρα ονομάζεται πόλη του Μεξικού, σε 50 με 75 μίλια ακτίνα . Ολοι οι μη-Meshikα φυλές, από την κεντρική Αμερική μέχρι την νοτιοδυτική τους μισούσαν και τους φοβόντουσαν. Αυτή η αρνητική κληρονομιά ακόμη υπάρχει ανάμεσα στους μη- Meshikα αυτόχθονες κατοίκους του Μεξικό που αντιτίθονται έντονα όταν τους ονομάζουν μεξικανούς, ακόμη κι όταν οι μιγάδες ισπανό-ινδιάνοι και οι λευκοί πολίτες αναμιγνύονται με μεξικανούς κι έρχονται να κατοικήσουν περιοχές αυτής της άσχημα διαιρεμένης αλλά μαγευτικής και αινιγματικής χώρας.

Γιατί το αρχικό Α και το τελικό Τα λείπει από τα μεξικάνικα τοπωνύμια που περιλαμβάνουν το Tlan:

Σημαντικές ενδείξεις δείχνουν ότι τα σανσκριτικά είναι η μητέρα όλων των γλωσσών του κόσμου. Αν χρησιμοποιήσουμε τα σανσκριτικά για να εξηγήσουμε το αληθινό νόημα της λέξης Ατλαντίς βλέπουμε ότι το αρχικό Α σημαίνει "δεν, όχι άλλο". Το τελικό Τα προέρχεται από την σανσκριτική Desa, Des ήTes που σημαίνει "Εθνος". Atlantis = όχι άλλο - η "Τlan" - ή "Tollan" - Εθνος. Όταν η A-Tlan-tis βυθίστηκε κάτω από τον ωκεανό ονομάστηκε έτσι, παύοντας σίγουρα να υπάρχει. Παρόλα αυτά το δυτικότερο κομμάτι της Ατλαντίδας που είναι το Μεξικό, συνεχίζει να βρίσκεται πάνω από τα νερά. Εξακολουθεί να είναι η Tollan ή η Tlan.

Τώρα που έχουμε επαληθεύσει τη σημασία του αρχικού Α και του τελικού Τα στη λέξη Ατλαντίδα, πρέπει να ψάξουμε για την σημασία της λέξης Tollan ή Tlan . Στα σανσκριτικά, Talan= "επιφάνεια, ένα μέρος που βρίσκεται στην επιφάνεια". Το Ν αναφέρεται στους ανθρώπους που ζουν στην επιφάνεια. Α =(δεν, όχι άλλο) - Talan =(στην επιφάνεια) - Tes/Des =(εθνος, γη). Tlan ή Tollan (Μέξικο) είναι το μέρος που απέμεινε πάνω από τα νερά. Ακόμη και στα ναουάτλ, Tlan/Tollan = (επιφάνεια, ένας τόπος) . Στα ελληνικά , Tala σημαίνει "να υποστηρίζω, να κρατώ". Υπάρχει μι ακόμα σανσκριτική έννοια "Θεός Shiva". Talan= "οι άνθρωποι του θεού Σίβα".

Το σανσκριτικό Atala = "δεν αντέχω, αβαθές, κάτω κόσμος, κόλαση". Atalan μπορεί να σημαίνει κάποια από τις παρακάτω έννοιες: "άνθρωποι της κολάσεως, άνθρωποι του κάτω κόσμου". Patala και Atala ήταν και τα δυο σανσκριτικά ονόματα για την Αμερική γιατί οι αρχαίοι ινδοί απέδιδαν όλα τα απεχθή εδώ: κανίβαλους, εγκληματίες, δολοφόνους, αντίθετους με το σύστημα των καστών κλπ. Το πρόθεμα Ρα ήταν μια ακόμα προσβολή για τους ανθρώπους που ήθελαν να μείνουν έξω από την Ινδία : "κοπριά". Patala ή Atala δεν ήταν τόσο παραδεισένιο όπως ο Πλάτων το παρουσίαζε.

Όπως ακριβώς οι αρχαίοι Μεξικάνοι πρόφεραν το όνομα της πρωταρχικής πατρίδας τους με δυο τρόπους, έτσι έκαναν και οι Ελληνες και οι Ρωμαίοι : Atlantis/Atlantes.
Η ναουάτλ λέξη για το "νερό" είναι Atl. Ισως προήλθε από την Atala, σημαίνοντας "Αυτό που δεν είναι στην επιφάνεια". Γι αυτό, για τους Μέσο- Αμερικανούς Atlan σήμαινε "το έθνος του νερού" , επίσης " από , μέσα, πάνω, ή διαμέσω του νερού". Atlanteca = "οι άνθρωποι του έθνους του νερού".

Οι αρχαίοι ινδιάνοι και οι φυλές που μιλούσαν ναουάτλ, χρησιμοποιούσαν την ίδια λέξη για τον "λόφο, βουνό". Tepe για τους ναουάτλ, Tepeti/Tepec. Οι πρώτοι Μεξικανοί επίσης το χρησιμοποιούσαν σαν επίθετο της "περιοχής, του μέρους" . Παρόλο που δεν έχω αποδείξεις γι αυτό, το πραγματικό όνομα της Ατλαντίδας θα μπορούσε να είναι Atlantepec.
Οι Αζτέκα ήταν πραγματικά "άνθρωποι του νερού". Οπουδήποτε κι αν πήγαιναν στις περιπλανήσεις τους προς αυτό που σήμερα είναι το Μεξικό, έφτιαχναν τα σπίτια τους στη μέση των βάλτων.

Εξαίρετοι υδρολόγοι, κατάκτησαν αυτούς τους βάλτους, χτίζοντας φράγματα και μετατρέποντας τα έλη σε πλωτούς κήπους (Chinampas) φτιαγμένους από σχεδίες καλυμμένες με λάσπη και δεμένα από στύλους στο βυθό του έλους. Αν δεν μπορούσαν να βρουν έλη, έφραζαν τότε τους ποταμούς στις περιοχές μέσα από τις οποίες περνούσαν, δημιουργώντας έτσι τον τύπο του περιβάλλοντος που προτιμούσαν. Οι όμορφοι πλωτοί κήποι πάνω στους οποίους είναι τώρα η παγκόσμια γνωστή πόλη Xochimilco που παράγει λαχανικά και λουλούδια, ταιριάζει στην ομορφιά και την παραγωγικότητα των φαρμών της Ατλαντίδας που περιγράφει ο Πλάτωνας .

Μόνο σε αυτό που είναι σήμερα γνωστό σαν Κασμίρ και Μπούρμα έκαναν οι άνθρωποι χρήση των βάλτων ως φάρμες τόσο ευρέως και επαρκώς όσο οι Αζτέκα.

Καθώς οι Αζτέκα υποστήριζαν πως είχαν έρθει από κάποια βόρειο-ανατολική περιοχή που καλύπτονταν από έλη, οι Ισπανοί ιερείς διαισθάνθηκαν ότι ίσως να προέρχονταν από τα αειθαλή δάση της Φλόριντα.

Αμερικανο-μεξικάνοι πολιτικοί ακτιβιστές και φτωχά ενημερωμένοι ιστορικοί αρέσκονται να αναφέρονται στο μέρος που ονομαζόταν Aztlan σαν την πρωταρχική πόλη των Τολτέκα και των Αζτατέκα. Αλλά ποτέ δεν υπήρξε πόλη Aztlan στην μυθολογία των Ναουάτλ. Ονομαζόταν Aztatlan. Στη δυτική ακτή του Μέξικο υπάρχει μια Aztatlan, Nayarit. Η σανσκριτική λέξη Asta σημαίνει "η θέση του ήλιου που δύει, ή το δυτικότερο άκρο ή σύνορο" Θα μπορούσε η Aztatlan να είναι το δυτικότερο σύνορο από αυτό που ήταν κάποτε η Ατλαντίδα; Επιπρόσθετα, οι Αζτέκοι, δεν ήταν ποτέ Αζτέκας, αλλά Αζτατέκας. Και πάλι, Asta σημαίνει το "δυτικότερο όριο ή σύνορο". Aztateca= "το δυτικότερο"

Στο βιβλίο του, "Ινδουιστική Αμερική, Ινδία- Ινδιάνος", ο συγγραφέας Charman Lai υποστηρίζει:

"Προς το παρόν, μελετούμε τις τοπικές γλώσσες και βρίσκουμε ότι τουλάχιστον όσο αφορά τις Nahuatl, Zapoteca και Maya γλώσσες, έχουν όλες ινδοευρωπαική καταγωγή (σανσκριτική)"

Οι παραπάνω μελέτες έγιναν από τους Dr. Magana Peon και καθηγητή Humberto J. Cornyn, και οι δυο μέλη της Γεωγραφικής Εταιρείας του Μεξικό.

Στη δεκαετία του 70 ένας μεξικανός μηχανικός, o Eduardo Robles y Gutierrez δημοσίευσε το βιβλίο του La Atlantida Esta en Mexico. Ενώ εργαζόταν στην Vera Cruz , ανακάλυψε τα θεμέλια από μια αρχαία πόλη περίπου 30 μίλια μακριά από την ακτή, μέσα και γύρω από την περιοχή που σήμερα είναι καλυμμένη από ζούγκλα , την περιοχή San Loranzo Tenochitlan. Μέσα από έρευνες, βρήκε ότι όλα αυτά τα θαυμαστά εγκαταλελειμμένα κτίρια από εξαίρετους πέτρινους κύβους, που περιείχαν πολύτιμες πέτρες και χρυσά είδωλα κάποτε ήταν τα θεμέλια του San Loranzo. Παρόλα αυτά οι ισπανοί μετέφεραν τους θησαυρούς από τα ερείπια και κατεδάφισαν τα κτίρια, στέλνοντας τους θησαυρούς και τους πέτρινους κυβόλιθους στην Ισπανία.

Ένα αρχαίο σπειροειδές λιμάνι με ψηλά αναχώματα ή προσχώματα που προστάτευαν τα κανάλια κάποτε υπήρξε στο San Loranzo Tenochitlan, ακριβώς όπως το περιγράφει ο Πλάτωνας. Ο Eduardo Robles y Gutierrez είπε ότι οι εξαιρετικά γόνιμες πεδιάδες και ζούγκλες στην περιοχή διασταυρώνονται με τα ερείπια πολλών αρδευτικών καναλιών, καθώς επίσης και με τεχνητές αρδευτικές στέρνες, να κείτονται στις όχθες ακόμη ανέπαφες - και δυνάμενες να χρησιμοποιηθούν ακόμη !Τα αρχαιολογικά ερείπια στο San Lorenzo υποθετικά ανήκουν στον πολιτισμό των Ολμέκα. Οι ίδιοι οι Ολμέκα ήταν είτε οι επιβιώσαντες της ατλαντικής καταστροφής είτε οι επόμενοι απόγονοι εκείνων.

Μερικά μυστηριώδη πλημμυρισμένα ερείπια έχουν επίσης βρεθεί στις ακτές του νησιού Μπίμινι της Καραϊβικής.

Τελικά που βρισκόταν η " Οχι άλλο πια -υπάρχουσα- επιφάνεια"ή αλλιώς Tlan/Tollan ? Μήπως είναι ένα μεγάλο βυθισμένο κομμάτι γης πάνω από το οποίο τώρα βρίσκεται ο Κόλπος του Μεξικό και η Καραϊβική θάλασσα;

Είμαι πεπεισμένη ότι η Μέσο-αμερικανική Ατλαντίδα δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο ο Πλάτωνας περιέγραφε, καλύπτοντας πιθανώς μια μερίδα του Κόλπου του Μεξικό και της Καραϊβικής θάλασσας. Πιστεύω επίσης ότι ήταν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από μια εμπορική αποικία που ίδρυσαν οι Φοίνικες στην Αμερική, όχι στο 11.000 π.Χ. όπως ο Πλάτωνας είπε, αλλά περίπου στο 4.000 π.Χ.

Παρόλο το γεγονός ότι οι Ινδοί πίστευαν ότι η Patala ( κόλαση για αποβράσματα της κοινωνίας) ή η Atala (απλώς μια ατελείωτη κόλαση) ήταν το άσυλο για τους αντικοινωνικούς ανθρώπους, στους μύθους τους μιλούν με κολακευτικά λόγια για το Yucatan Peninsula: Guatemala, Belize, Honduras και όλα τα άλλα μέρη της Κεντρικής Αμερικής που κυβερνούσαν οι Μάγια. Ονόμαζαν αυτήν την περιοχή "Γη των Nagaς " ή Naga -Shetra. Ακόμη και σήμερα, το καραϊβικό κομμάτι των πεδιάδων των Μάγια ονομάζεται Nacaste.

Δεν επιμένω ότι το Μεξικό είναι η Ατλαντίδα που αναφέρει ο Πλάτωνας στον "Τίμαιο" και τον "Κριτία". Αντιθέτως, πιστεύω ακριβώς το αντίθετο. Απλώς λέω ότι το πρωταρχικό της όνομα ήταν Atlan/Αtlantepec. Το ανατολικό μισό του Μεξικό, που τώρα είναι βυθισμένο, έπαθε μια παρόμοια καταστροφή με την Ατλαντίδα που περιγράφει ο Πλάτωνας. Μερικές από τις περιγραφές του για την Ατλαντίδα ταιριάζουν πολύ με του Μεξικό. Για παράδειγμα, ο Πλάτωνας αναφέρει ότι η Ατλαντίδα ήταν φημισμένη για τα κτίρια της που ήταν κατασκευασμένα από συγκεκριμένους πανέμορφους κόκκινους, άσπρους και μαύρους ογκόλιθους. Ακόμη και τώρα τέτοιοι ογκόλιθοι λατομούνται στους Zacatecas. Εντούτοις, καθώς συνεχίζω να επιμένω, οι αρχαίοι ινδοί από τους οποίους οι Έλληνες και οι Αιγύπτιοι κληρονόμησαν αυτόν τον μύθο, ποτέ δεν αναφέρθηκαν στην Ατλαντίδα σαν "Επί γης παράδεισος" !

Θα έπρεπε να συνεχίσουμε να διασκεδάζουμε μαντεύοντας σενάρια για την Ατλαντίδα για άλλες μερικές χιλιετηρίδες; Ή θα έπρεπε εμπιστευτικά να αρχίσουμε την έρευνά μας για το καλυμμένο στο νερό μισό κομμάτι της Ατλαντίδας από την Atlantepec, την νοτιοανατολική ακτή του Μεξικού;